ای که در تنگنای غربت من
ساختی یادمان پستی خویش

باز با انحنای دفتر من
بسته دیدی کران مستی خویش

دست آخر برنده من بودم
پوچ کردی تمام هستی خویش

انتهای ستمگران درد است
انتهای جهان پرستی خویش

بعد خود شیونی نخواهی دید
سربنه شیون دودستی خویش

هرچه من هی کتاب تازه و تر
هر چه تو هی فشار و خستی خویش

وقت تکرار شعرِ کهنه ی توست
تازه کن بیت می شکستی خویش

.

.

شعر از : محمدحسین داودی

ملخ های امسال پیدایشان نیست

ضعیفان مسکین گدایان گندم

.

ملخ های خشک استخوان سربرهنه

گرفتار پوتین رهوار مردم

.

که هرساله با سوز و سرمای پاییز

بمیرند و مدفون درانبوه شب گم

.

به جرم رسیدن به دنیای انسان

که دیریست می بوده دنیای گژدم

.

بپرسند افسوس اینجا خدا بود!

و اکنون جهان پرشدست از تلاطم؟

.

بنالند از موطن خویش و افسوس

بنالند از هجرتِ سوی مردم

.

صدافسوس مردم همه در عبورند

و پوتینشان خرد کردست هیزم

.

.

شعر از: محمد حسین داودی

چرا بوی اسپند را دوست دارم؟
که خاک است خوانش . و همواره پاک است

و پر میشود بیشه از بویش اما
هلاک است . این بیشه دیگر هلاک است

از ایجاز و ارزانی اش در شگفتم
نه برگی برای دریدن نه خاری

از اعجاز او در بیابان بگویم
نه گنجی نهان دارد از خود نه باری

که یک نکته در ویژگی های آن نیست
درون و برون هر چه باشد همین است

و این است یک راز پیدای هستی
هر آزاده ای ریشه اش در زمین است

زمین گاهوار بهار و زمستان
همیشه فرو مانده در زندگانیست

زمین مادر مانده تنهای انسان
همیشه به لب ناله ی جاودانیست

غزل بند تلخم ، تَر از اشک و غم گشت
چقدر آخرین بند را دوست دارم

و این سازه ام تازه با بوی نم گشت
چقدر آه .  اسفند را دوست دارم

شعر از : محمد حسین داودی

جوراب من کجاست ؟ جوراب های من
جوراب پاره ام ، بیتاب های من

.

خوابم زدود و شست ، مضرابهای من
بارانِ اشک من ، سیلاب های من

.

چون مرغکی اسیر ، از بخت مرده ام
شبواژه های سرد ، میراث برده ام

.

سرگشته عقل خویش ، بر مِی سپرده ام
سوگند می خورم ، من می نخورده ام

.

جوراب من کجاست؟ ، اینجا مجال نیست
در فرض مستی ام ، جای سوال نیست

.

این فرض هرچه هست ، فرض محال نیست
من می روم و هیچ ، دیگر جدال نیست

.

تاکوچه می دوم با گونه ی ترم
دنیا چه ساکت است؟، ای وای دفترم

 .

ده سال شعر درد ، ده برگ پرپرم
نجوای سرخ من ، یحیای بی سرم

.

ساعت به سر رسید ، با ردِّ پای نور
از خواب می پرم ، با هوی و های نور

.

در چشم من شکفت با ریسه های نور
یک حس ناب شعر ، در لابه لای نور

.

کو گنج سرخ من ، کو انزوای من؟
برکاغذ آورم سیلاب های من

 .

بانگی زدود و شست مضراب های من
جوراب من کجاست جوراب های من

.

.
شعر از : محمدحسین داودی

غصه منو نخور هر چی بشه

روزای تلخ بهارو دوست دارم

می دونم خیلی غریبی نگو نه

آخه من تنهاییارو دوست دارم

.

ای بابا گریه نکن دلم گرفت

می دونم چطور روزارو بشمارم

بابا انصافتو شکر آی زمونه

من باید ثانیه ها رو بشمارم ؟

.

این روزا هر کسی با یه خاطره

توی دنیای وجودش می پره

می خوای از آبیا من دل بِکَنَم

می دونی زنده نبودن بهتره

.

تو که باز ذهنمو خوندی چی بگم؟

باز می پرسی واسه عیدی چی میخوام؟

این همه آدمو باز نوبت من؟

بی خیالش شدم عیدی نمی خوام

.
شعر از :محمد حسین داودی

کنکور 1381 . کنکوری که

سوالات 24 ساعت قبل از کنکور

به قیمت های مختلف فروخته می شد

(البته سال های بعد هم همین قضیه تکرار شد)

به من هم پیشنهاد کردند . 500تومن می خواستند

به هر دلیل نخریدم . اما دوستانم خریدند و نتیجه گرفتند .

این شعر هم یادگاری از چند روز قبل از کنکور سال1381 می باشد

برای خودم پختگی شعر خیلی جالب است

شعر بدون هیچگونه چکش کاری

دست نخورده تقدیم شما:

...................................

آه کجایی نفس ، آه کجایی خیال

کو ؟چه کنم؟ سر به درد ، سوخت مرا هر دو بال

استرس مرگبار ، روز شمار فرار
هر تپشی بی قرار ، راحت جانم محال

بخت نگون بخت من ، این دل جان سخت من
دلهره بر تخت من ، نی به کجایی بنال

داغ قضا بر تنم ، مهر بلا بر سرم
خود به فنا بسپرم ، وای از این حال و فال

رعشه بر اندام من ، زهر در این کام من
آرزوی خام من ، قسمت من پر ملال

آه و فغان کار من ، یاس و فسون یار من
خرد دل زار من ، کی بکنم شرح حال

عدل و عدالت نشست ، فقر و فلاکت بدست
این همه قارون مست ، این همه افکار کال

یارب از این درد جان ، باختم این امتحان
شرم به چشمم نهان ، از کرمت کن حلال

آه کجایی نفس ، آه کجایی خیال
می کشدم خون جگر ، باز به راه ضلال

شعری از : محمدحسین داودی

10 خــــــــرداد 1381

تمام درد زمین یادگار خستگی من

هجوم سرد زمان موسم شکستگی من

سراب تلخ جنون ابتدای بی کسی تو
حصار زرد خزان اوج دلگسستگی من

تمام خشم زمین جرم دل نبستگی تو
تمام درد زمان مزد دلشکستگی من

حضور توست دراین کشتی جنون زده ی شب
که گشته شعرِ شب من به گل نشستگی من

نشسته ظلمت محض تودر یگانگی غم
که گشته ظلمت وغم همدم دودستگی من

ببین چه پست وسبک گشته آسمان به سرِ ما
که سهم تیر و کمان شد زدام رستگی من

رسیده موسم تسلیم و انتهای صداقت
کنون رسیده معما به دست بستگی من

شعر از : محمدحسین داودی

جیرجیرک بس کن این آواز تکراری
بس کن این افسون هشیاری را

نعره ی آهن
نعره ی انسان
قصه ی فریاد بی پایان
غصه ی نان
غصه ی صدها هزاران چیزدیگر
غصه ی فردا برای شبنشینان کافی ست
چشمهای مردمان آکنده از نقاشی ست

گوشه ای تنها زچشم خلق پنهان گشته ای ازچه؟
قصه می خوانی برای که؟

کیست گوش خود سپارد تا تو بنشینی بخوانی قصه هایت را
قصه ی یک رنج بیگاری

جیرجیرک کودکان خوابند
مردمان خستند
شرم کن کم کن صدایت را

جیرجیرک
 شبپرستان با تو بد بودند؟ بد کردند؟

مطرب صدها هزاران سال بیداری
ساز ناکوکت صدایش گنگ است

خیز و بشکن سازعیاری
ازچه می رقصی میاور خفت و خواری
جیرجیرک مشکن این اکرام اجباری را

جیرجیرک راحتم بگذار ازجانم چه می خواهی؟
ناله کم کن می نویسم
جیرجیرک می نویسم شعر بیداری
می نویسم شعر بیداری را

 

شعر از : محمد حسین داودی